ÇETİN ZOR

Duman

Öykü

Bitkin bir halde girdiği karanlık odanın penceresine düşen sokak lambasının ışığı, hafifçe içeri süzülüyordu. Her koltuk gölgesi uzamış, her sandalye başka bir adam olmuştu. Gömleğinin cebinden az önce sarılan sigarayı aldı. Camın hemen yanındaki koltuğa oturdu. Ayaklarını yalnız olmanın rahatlığı ve çektiği zulmün yorgunluğuyla sehpaya uzatarak kibritini çaktı. Ağzına götürdüğü sigaranın ucundaki kav artık alevlenmiş, tütünü tutuşturuyordu. Derin bir nefes çekti. Sanki ateş de onunla nefes almıştı. Bir nefes ve bir nefes daha, şimdi ciğerlerine doldurduğu duman sinir uçlarından beynine doğru yükseliyor, saç diplerinden dışarı fışkırıyordu. Şakaklarındaki basınç bir artıyor, bir azalıyordu. İçinden gelen tam da buydu belki, bir tebessüm ve bir damla gözyaşı. İyice gevşedi. Koltuğa iyice gömülmüştü artık. Tam karşısındaki duvarda dışarıdan gelen ışığın etkisiyle gölgeler dans ediyordu. Dans yavaşladıkça gölgeler belirginleşiyor, belirginleşen gölgeler vahşileşiyordu. Ortadaki gölge dizlerinin üzerinde ve diğerleri… Devamı…