BELKİ

Belki ömrümüzün çığlıklarıydı

neşe saydıklarımız.

Saydıkça azalan,

bölüştükçe artan…

Ve’lenmedik;

çığlıklıyız diye kalplere.

İle’nmedik;

eklenemeyeceğimizi bildiğimiz cümlelere ve

kimselere bilenmedik.

Belirmedik.

Sessizlik o kadar büyüktü ki birkaç büyük şehirden,

duymamışlar değil,

duyamamışlar.

Biz de bölüşmedik.

Sonra bir şeyler başladı bitti.

Bağrıldı ve gitti,

neşe sandığımız çığlıklar.

Saydık baktık:

azalta azala,

sözsüzlükten.

Duyurmadık değil;

duyuramadık.

Cansu Kemiksiz